Ymir is in de Noordse mythologie het oudst ontstane levende wezen. De naam Ymir is Oudnoords en betekent "Tweeling", "Tussenwezen" of "Hermafrodiet".
Ymir en Auðhumla
Aurgelmir is weliswaar identiek aan Ymir, maar toch worden beide ook parallel genoemd. De naam Aurgelmir komt van het Oudnoordse woord aurr, dat "vochtig zand" betekent. De naam Aurgelmir betekent dus "Zandbruller" of "uit zand geboren bruller".
Dit oudste van alle wezens ontstond uit smeltwater van het oeroude 'gletsjerijs' van de ijzige Elivágar. Vanwege zijn hoge leeftijd wordt hij ook bijgenaamd 'de wijze' of hundviss, veelwetend. Maar wijsheid wordt in het algemeen met oudere reuzen geassocieerd.
Ymir was een rijpreus die uit de Eitr (soort rijp) ontstond die er in de koude wereld nu eenmaal was. Want uit de bron Hvergelmir, de kosmische Ruisende Ketel, stroomden twaalf stromen, die in de Ginnungagap bevroren door de koude van de ijswereld en er verdampten door de hitte van de vuurwereld . Uit de rijp vormde zich dat eerste kosmische wezen, Ymir. De eerste goden Odin, Ve en Vili, die later uit hem voortkwamen, offerden hem op om zijn lichaamsdelen te gebruiken om er de werelden mee te bouwen.
Ymir of Aurgelmir was dus de eerste voorvader van het rijpreuzen-ras. Snorri Sturluson combineerde verschillende bronnen en verklaarde mede door eigen conclusies Ymirs rol in de Noordse scheppingsmythe. De belangrijkste van die bronnen
Ymir wordt gedood door de zonen van Borr in dit kunstwerk van Lorenz Frølich. Linksboven de oerkoe Auðhumla
zijn het grote Edda gedicht Völuspá, het vraag en antwoord gedicht Grímnismál, en het vraag en antwoord gedicht Vafþrúðnismál. Volgens deze verhalen, bestond Ginnungagap voor hemel en aarde als chaotische leegte. Daarvan werd het noordelijk gebied gevuld met ijs, en dat werd Niflheim, nevelwereld. Daaraan tegengesteld in het zuiden was er Muspelheim, vuurwereld, vol heldere vonken en gloeiende sintels. Ymir ontstond in Ginnungagap waar het ijs van Niflheim met Muspelheims hitte in contact kwam en smolt, waarbij "eligolven" vrijkwamen en druppels eitr. De eitr-druppels coaguleerden en vormden een zogenaamde rijpreus (hrimthurs) tussen de twee werelden en de gensters van Muspelheim gaven hem leven.
Terwijl Ymir sliep, ging hij zweten en leverde daarbij het ras van de reuzen af. En onder zijn linker oksel groeiden een mannelijk en vrouwelijk wezen, en zijn benen brachten zijn zeskoppige zoon Thrudgelmir voort.
Ymir voedde zich dankzij de oerkoe Auðhumla die vier stromen melk liet lopen. Zijzelf voedde zich door de zoute ijsblokken te likken. Bij dat voortdurend likken kwamen tenslotte de vormen van een mannelijk reuzenlichaam vrij, namelijk Búri. Búri werd de vader van Borr, en Borr en zijn vrouw Bestla kregen drie zonen, namelijk Odin, Vili and Vé.
Die zonen van Bor doodden Ymir, en toen zijn levenssap ging rondstromen werd daarbij zowat de hele stam rijmreuzen verdronken. Slechts twee overleefden de vloed, de een was Ymirs kleinzoon Bergelmir (zoon van Thrudgelmir), en de ander diens vrouw. Bergelmir en zijn vrouw brachten de nieuwe rijmreuzengeneratie voort.
In zijn vlees ontstonden maden, die later dwergen zouden worden en die de aarde tot vorm brachten. Alven moesten zijn levenssap omzetten tot water voor de zee en voor de rivieren. En uit zijn schedel werd het uitspansel gevormd, ondersteund door de vier dwergen Norðri, Suðri, Austri en Vestri, een voor elke windstreek in de ruimte. Zijn wenkbrauwen werden om Midgard gelegd ter bescherming tegen de reuzenwereld Jötunheim. Uit zijn gebeente ontstonden bergen. Zijn tanden en beengruis werden stenen. Uit zijn haar groeiden bomen. Odin liet de wind ontstaan door een van Bergelmirs zonen in de vorm van een arend aan het uiteinde van de wereld te plaatsen. Ymirs hersenen werden de wolken.
Toen namen de zonen van Borr vonken van Muspelheim en verspreiden die door Ginnungagap, zodat sterren ontstonden en licht voor hemel en aarde. Uit stukken drijfhout van bomen maakten de zonen van Bor mensen. Eerst een man genaamd Ask en een vrouw genaamd Embla.